Na wejściu na teren Muzeum Wodociągów w Lesie Gdańskim wita Was „las” pomp ręcznych. Jedna z nich pochodzi z Kraśnika i to ona dzisiaj występuje w roli naszego „obiektu tygodnia”.
Pompa ma 165 cm wysokości. Długość wylewki wynosi 60 cm. Średnica okrągłej podstawy liczy 38 cm. Natomiast prostej konstrukcji dźwignia do pompowania wody o długości 155 cm jest niemal takich samych rozmiarów co pompa. Może to świadczyć o tym, że była ona zamontowana na podwyższonym cokole, który umożliwiał zastosowanie długiej dźwigni. Dłuższe ramię pozwalało pobrać wodę przy użyciu zdecydowanie mniejszej siły.
Inskrypcja umieszczona na korpusie pompy „W. Dubiecki i Swie Lublin” wskazuje, iż została ona zakupiona od przedsiębiorstwa studniarskiego W. Dobieckiego i Synów z Lublina. Jak informują afisze reklamowe z lublińskiej prasy z lat 20. XX wieku siedziba ich zakładu znajdowała się przy ul. Zamojskiej. Wcześniej, zanim Dobiecki włączył synów do interesu, jego firma mieściła się przy ul. Przemysłowej, gdzie można było skontaktować się z właścicielem również za pomocą telefonu o numerze 513. Posiadanie aparatu telefonicznego w tym okresie było jeszcze rzadkością i pewnego rodzaju ekstrawagancją, co pozwala domniemywać, iż Dobiecki zaliczał się do osób zamożnych, idących z duchem czasu i otwartych na nowe technologie.
Podstawowym aspektem działalności tego rodzinnego biznesu było wiercenie i renowacja studni artezyjskich a także sprzedaż i naprawa pomp ręcznych. Nie wiadomo, czy do oddalonego o około 45 km od Lublina Kraśnika pompa trafiła bezpośrednio z zakładu W. Dobieckiego.
W pierwszych dekadach XX wieku przedsiębiorstwa studniarskie miały w Lublinie bardzo dużo pracy, gdyż nowoczesny wodociąg otwarty w 1899 roku rozprowadzał na początku XX stulecia wodę siecią o długości zaledwie 8,5 km. W latach 1924-1929 amerykańska firma zmodernizowała lubelski system dostarczania wody, rozbudowując go o ponad 30 km nowych przewodów. Niestety u progu trzeciej dekady XX wieku w Lublinie liczącym niemal 120000 mieszkańców sieć wodociągowa o długości nieco przekraczającej 60 km nie pozwalała na zapewnienie dostępu do bieżącej wody nawet 1/3 mieszkańcom.
