Mamy już piąteczek, a więc czas na kolejny “obiekt tygodnia” z naszej kolekcji.
Dzisiaj wybraliśmy dla Was żeliwną skrzynkę hydrantu podziemnego będącą największym jak i najstarszym obiektem tego typu w naszej kolekcji.
Owalny kołnierz podstawy eksponatu ma długość 50 cm i szerokość 35 cm. Całość liczy 31 cm wysokości. Górna część korpusu, która przez lata pozostawała zlicowana z nawierzchnią ulicy ma kształt prostokąta o bokach długości 42,5 cm i 29 cm.
W elemencie tym wmontowano owalną pokrywę. Na jej środku znajduje się wgłębienie, nad którym przechodzi masywny, szeroki pochwyt do zaczepiania haka. Po podniesieniu pokrywy można ją było przekręcić na bok dzięki trzpieniowi, który łączy ją z wewnętrznym pierścieniem studzienki.
Na pokrywie znajduje się duża inskrypcja. Jej treść brzmi „GOERLITZER WASSERWERK 1876. ●” – goerlitzki wodociąg 1876. Napis nie mówi nic o producencie muzealium lecz wskazuje miejsce i czas zastosowania obiektu. Goerlitz – dzisiaj Görlitz, to najbardziej wysunięte na wschód niemiecki miasto położone w Saksonii nad Nysą Łużycką.
W maju 1945 r. w wyniku ustalenia nowych granic pomiędzy Polską a Niemcami, teren tego ośrodka miejskiego podzielono pomiędzy te kraje na wspominanej rzece. W Niemczech pozostała większość miasta z najstarszą zabytkową częścią i infrastrukturą krytyczną, a Polsce przypadły przedmieścia i tylko kilka istotnych obiektów publicznych, które otrzymały najpierw nazwę Zgorzelic, a w 1948 r. obowiązującą do dzisiaj nazwę Zgorzelca.
Umieszczona na pokrywie data – 1876 r. – wskazuje początek budowy systemu zaopatrzenia w wodę w Görlitz i najprawdopodobniej moment zainstalowania w ciągu jednej z ulic po zachodniej stronie Nysy Łużyckiej tej skrzynki. Początki sieci wodociągowej w mieście wiążą się z przemysłem sukienniczym, który wymagał dużego zaopatrzenia w wodę. Prace związane z budową görlitzkiego wodociągu zainicjowali właściciele fabryki sukna Krause & Söhne, których obiekty ulokowane były przy ul. Grüner Graben. Źródłem wody dla wodociągu była Nysa Łużycka oraz studnia zbudowana w okolicy miejscowego szpitala.
Po podziale miasta w 1945 r. mieszkańcy strony polskiej nadal byli zaopatrywani w wodę z wodociągu położonego po drugiej stronie Nysy. Dopiero kilkanaście lat później, w związku z rosnąca liczbą mieszkańców Zgorzelca i niewydolną przedwojenną infrastrukturą wodociągową władze miasta i ościennych gmin powołały w 1960 r. specjalistyczne przedsiębiorstwo obejmujące swoim zasięgiem cały powiat zgorzelecki pod nazwą Zgorzeleckie Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji, które w latach 1966–1972 wybudowało nowoczesny wodociąg. Dzięki temu Zgorzelec i ościenne miejscowości uniezależniły się od wody pitnej przesyłanej z Niemiec.
Dzisiaj wybraliśmy dla Was żeliwną skrzynkę hydrantu podziemnego będącą największym jak i najstarszym obiektem tego typu w naszej kolekcji.
Owalny kołnierz podstawy eksponatu ma długość 50 cm i szerokość 35 cm. Całość liczy 31 cm wysokości. Górna część korpusu, która przez lata pozostawała zlicowana z nawierzchnią ulicy ma kształt prostokąta o bokach długości 42,5 cm i 29 cm.
W elemencie tym wmontowano owalną pokrywę. Na jej środku znajduje się wgłębienie, nad którym przechodzi masywny, szeroki pochwyt do zaczepiania haka. Po podniesieniu pokrywy można ją było przekręcić na bok dzięki trzpieniowi, który łączy ją z wewnętrznym pierścieniem studzienki.
Na pokrywie znajduje się duża inskrypcja. Jej treść brzmi „GOERLITZER WASSERWERK 1876. ●” – goerlitzki wodociąg 1876. Napis nie mówi nic o producencie muzealium lecz wskazuje miejsce i czas zastosowania obiektu. Goerlitz – dzisiaj Görlitz, to najbardziej wysunięte na wschód niemiecki miasto położone w Saksonii nad Nysą Łużycką.
W maju 1945 r. w wyniku ustalenia nowych granic pomiędzy Polską a Niemcami, teren tego ośrodka miejskiego podzielono pomiędzy te kraje na wspominanej rzece. W Niemczech pozostała większość miasta z najstarszą zabytkową częścią i infrastrukturą krytyczną, a Polsce przypadły przedmieścia i tylko kilka istotnych obiektów publicznych, które otrzymały najpierw nazwę Zgorzelic, a w 1948 r. obowiązującą do dzisiaj nazwę Zgorzelca.
Umieszczona na pokrywie data – 1876 r. – wskazuje początek budowy systemu zaopatrzenia w wodę w Görlitz i najprawdopodobniej moment zainstalowania w ciągu jednej z ulic po zachodniej stronie Nysy Łużyckiej tej skrzynki. Początki sieci wodociągowej w mieście wiążą się z przemysłem sukienniczym, który wymagał dużego zaopatrzenia w wodę. Prace związane z budową görlitzkiego wodociągu zainicjowali właściciele fabryki sukna Krause & Söhne, których obiekty ulokowane były przy ul. Grüner Graben. Źródłem wody dla wodociągu była Nysa Łużycka oraz studnia zbudowana w okolicy miejscowego szpitala.
Po podziale miasta w 1945 r. mieszkańcy strony polskiej nadal byli zaopatrywani w wodę z wodociągu położonego po drugiej stronie Nysy. Dopiero kilkanaście lat później, w związku z rosnąca liczbą mieszkańców Zgorzelca i niewydolną przedwojenną infrastrukturą wodociągową władze miasta i ościennych gmin powołały w 1960 r. specjalistyczne przedsiębiorstwo obejmujące swoim zasięgiem cały powiat zgorzelecki pod nazwą Zgorzeleckie Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji, które w latach 1966–1972 wybudowało nowoczesny wodociąg. Dzięki temu Zgorzelec i ościenne miejscowości uniezależniły się od wody pitnej przesyłanej z Niemiec.
