Dzisiejszy “obiekt tygodnia” trafił do naszego Muzeum aż z dolnośląskiej Oleśnicy. Miejscowość ta została włączona w granice Polski w lipcu 1945 r. Trzy miesiące wcześniej, w trakcie wznieconego przez stacjonujące w mieście wojska radzieckie pożaru spłonęło blisko 80% zabudowy miasta.
Wykonany z żeliwa obiekt ma średnicę 58 cm i grubość 3 cm. W widocznej na zdjęciu górnej części pokrywy znajduje się niecka z otworem, za który można było zahaczyć hak i odciągnąć pokrywę. Zewnętrzna powierzchnię obiektu wykonawca pokrył regularnym powtarzającym się drobnym romboidalnym wzorem. Niektóre fragmenty pokrywy są starte, co potwierdza jej wieloletnią eksploatację w ciągu jednej z oleśnickich ulic.
Po środku pokrywy znajduje się prostokątne pole o wymiarach 21 cm na 7 cm z inskrypcją wytwórcy/dystrybutora. Napis na potrzeby ekspozycji w Muzeum został wtórnie przemalowany ciemnozłotym kolorem w celu jego lepszego uwidocznienia. Treść inskrypcji w języku niemieckim brzmi „HERMANN QUIEL BRUNNENBAUMEISTER OELS I[N]/SCHL[ESIEN]” – Mistrz studniarski Hermann Quiel Oleśnica na Śląsku.
Na podstawie archiwalnych książek adresowych i afiszy reklamowych wiadomo, iż Hermann Quiel już przed I wojną światową prowadził w Oleśnicy pod adresem Rynek 39 firmę zajmującą się m.in. budową i wierceniem studni, układaniem rurociągów z rur metalowych i drewnianych, budową pompowni, montażem poideł dla zwierząt i podłączaniem urządzeń sanitarnych.
W 1914 r. z zakładem Hermanna Quiela można było skontaktować się już za pomocą telefonu – dzwoniąc pod numer 273. Osoby zainteresowane usługami mistrza studniarskiego mogły skorzystać z darmowej wyceny i oględzin planowanych robót.
W latach 20. lub na początku 30. XX w. Hermann Quiel przeniósł swój zakład na ul. Wartenbergerstrasse 23. Obecnie jest to ul. Wojska Polskiego.
Hermann Quiel nie posiadł własnej odlewni żeliwa, lecz zlecał podmiotowi zewnętrznemu wytarzanie takich elementów jak włazy kanalizacyjne. Przemawia za tym fakt nieumieszczania w afiszach reklamowych informacji o posiadanej odlewni. Do dnia dzisiejszego na oleśnickich ulicach nadal można zobaczyć kilka włazów kanalizacyjnych z pokrywami tego wytwórcy.
Brak na eksponacie inskrypcji odnoszącej się do daty produkcji nie pozwala dokładnie określić momentu jego wytworzenia. Można jedynie ostrożnie założyć, iż muzealium powstało najprawdopodobniej w okresie pomiędzy drugą, a połową czwartej dekady XX w.
Wykonany z żeliwa obiekt ma średnicę 58 cm i grubość 3 cm. W widocznej na zdjęciu górnej części pokrywy znajduje się niecka z otworem, za który można było zahaczyć hak i odciągnąć pokrywę. Zewnętrzna powierzchnię obiektu wykonawca pokrył regularnym powtarzającym się drobnym romboidalnym wzorem. Niektóre fragmenty pokrywy są starte, co potwierdza jej wieloletnią eksploatację w ciągu jednej z oleśnickich ulic.
Po środku pokrywy znajduje się prostokątne pole o wymiarach 21 cm na 7 cm z inskrypcją wytwórcy/dystrybutora. Napis na potrzeby ekspozycji w Muzeum został wtórnie przemalowany ciemnozłotym kolorem w celu jego lepszego uwidocznienia. Treść inskrypcji w języku niemieckim brzmi „HERMANN QUIEL BRUNNENBAUMEISTER OELS I[N]/SCHL[ESIEN]” – Mistrz studniarski Hermann Quiel Oleśnica na Śląsku.
Na podstawie archiwalnych książek adresowych i afiszy reklamowych wiadomo, iż Hermann Quiel już przed I wojną światową prowadził w Oleśnicy pod adresem Rynek 39 firmę zajmującą się m.in. budową i wierceniem studni, układaniem rurociągów z rur metalowych i drewnianych, budową pompowni, montażem poideł dla zwierząt i podłączaniem urządzeń sanitarnych.
W 1914 r. z zakładem Hermanna Quiela można było skontaktować się już za pomocą telefonu – dzwoniąc pod numer 273. Osoby zainteresowane usługami mistrza studniarskiego mogły skorzystać z darmowej wyceny i oględzin planowanych robót.
W latach 20. lub na początku 30. XX w. Hermann Quiel przeniósł swój zakład na ul. Wartenbergerstrasse 23. Obecnie jest to ul. Wojska Polskiego.
Hermann Quiel nie posiadł własnej odlewni żeliwa, lecz zlecał podmiotowi zewnętrznemu wytarzanie takich elementów jak włazy kanalizacyjne. Przemawia za tym fakt nieumieszczania w afiszach reklamowych informacji o posiadanej odlewni. Do dnia dzisiejszego na oleśnickich ulicach nadal można zobaczyć kilka włazów kanalizacyjnych z pokrywami tego wytwórcy.
Brak na eksponacie inskrypcji odnoszącej się do daty produkcji nie pozwala dokładnie określić momentu jego wytworzenia. Można jedynie ostrożnie założyć, iż muzealium powstało najprawdopodobniej w okresie pomiędzy drugą, a połową czwartej dekady XX w.
