Po krótkiej przerwie wracamy z naszym cyklem „obiekt tygodnia”. Na dzisiaj wybraliśmy dla Was zabytkowy garnitur biurkowy. Zanim nastała era długopisów, w szkołach i biurach królowały pióra, które wymagały uzupełniania atramentu.
Z tego względu na biurkach stawiano tak zwane garnitury biurkowe – organizery składające się najczęściej z kałamarza/y, bibularza(suszki) – osuszacza, nożyka do listów i listownika. Z racji popularności tego typu przedmiotów, często były one bogato zdobione i wykonywane przez cenionych jubilerów. Piękny garnitur biurkowy świadczył o prestiżu i klasie jego użytkownika.
Nasz organizer ma szerokość 25 cm, długość 19 cm i wysokość 16 cm. Pojemniki na atrament mają wymiary 5 cm na 5 cm na 6 cm. Jeden z nich jest połamany i nie ma korka. Średnica wewnętrzna otworu do napełniania tuszu wynosi 2.5 cm. Niecka przed kałamarzami służyła zapewne do odkładania pióra. Za kałamarzami znajduje się miniaturowa instalacja z rur składająca się z syfonu, czwórnika, dwóch kolanek, trójnika i odpowietrznika.
Na froncie przedmiotu widnieje zwrot „MARYWIL”, co świadczy, że był to zapewne gadżet reklamowy dystrybuowany przez Fabrykę Wyrobów Szamotowych i Kamionkowych w Radomiu „MARYWIL”, której siedziba mieściła się przy ul Marywilskiej 24. Jej geneza sięga 1896 r. kiedy to grupa przemysłowców z Belgii, Luksemburga i Niemiec utworzyła Towarzystwo Akcyjne Płytek Ceramicznych w Warszawie. Ich celem było wybudowanie fabryki na terenie Imperium Rosyjskiego i wejście na jego rynki. Odpowiednie miejsce odnaleziono w Radomiu, gdzie inwestorzy przejęli Radomską Fabrykę Wyrobów Ceramicznych i Cementowych. Budowa zakładu trwała 2 lata. Asortyment firmy obejmował m.in. posadzki cementowe i terakotowe i dachówki. W 1912 r. zmieniono nazwę marki na Towarzystwo Akcyjne Płytek Ceramicznych „MARYWIL”.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wskutek niepewnej sytuacji gospodarczej zagraniczni fabrykanci w 1923 r. sprzedali zakład Abramowi Chilowi Kormanowi i jego synowi, którzy rok później odsprzedali go Fabryce Porcelany i Wyrobów Ceramicznych w Ćmielowie. Z racji późniejszych problemów finansowych ćmielowskiego przedsiębiorstwa, w 1926 r. postanowiło ono sprzedać MARYWIL. Kupcem okazała się grupa inwestorów pod przewodnictwem Stanisława Burtana. Nowe władze zakończyły produkcję płytek i skupiły się na wyrobach kamionkowych, na które był popyt w dobie wielu inwestycji infrastrukturalnych. W poczet wyrobów kamionkowych wchodziły m.in. rury kanalizacyjne, naczynia i zbiorniki kwasoodporne, zlewy, muszle ustępowe i koryta dla zwierząt.
Kres działalności MARYWILA położył wybuch II wojny światowej, po której w 1948 r. firmę upaństwowiono, a 3 lata później włączono w poczet Zakładów Materiałów Ogniotrwałych. Zmiany gospodarcze i społeczne po 1989 r. doprowadziły do ich zadłużenia. Ostatecznie w 1998 r. na mocy Sądu Rejonowego w Radomiu ogłosiły one upadłość.
Ze względu na brak daty produkcji na muzealium, można jedynie przyjąć po widocznych na garniturze zdobieniach przypominających rury, że powstał on w okresie pomiędzy 1926 a 1939 rokiem.
Z tego względu na biurkach stawiano tak zwane garnitury biurkowe – organizery składające się najczęściej z kałamarza/y, bibularza(suszki) – osuszacza, nożyka do listów i listownika. Z racji popularności tego typu przedmiotów, często były one bogato zdobione i wykonywane przez cenionych jubilerów. Piękny garnitur biurkowy świadczył o prestiżu i klasie jego użytkownika.
Nasz organizer ma szerokość 25 cm, długość 19 cm i wysokość 16 cm. Pojemniki na atrament mają wymiary 5 cm na 5 cm na 6 cm. Jeden z nich jest połamany i nie ma korka. Średnica wewnętrzna otworu do napełniania tuszu wynosi 2.5 cm. Niecka przed kałamarzami służyła zapewne do odkładania pióra. Za kałamarzami znajduje się miniaturowa instalacja z rur składająca się z syfonu, czwórnika, dwóch kolanek, trójnika i odpowietrznika.
Na froncie przedmiotu widnieje zwrot „MARYWIL”, co świadczy, że był to zapewne gadżet reklamowy dystrybuowany przez Fabrykę Wyrobów Szamotowych i Kamionkowych w Radomiu „MARYWIL”, której siedziba mieściła się przy ul Marywilskiej 24. Jej geneza sięga 1896 r. kiedy to grupa przemysłowców z Belgii, Luksemburga i Niemiec utworzyła Towarzystwo Akcyjne Płytek Ceramicznych w Warszawie. Ich celem było wybudowanie fabryki na terenie Imperium Rosyjskiego i wejście na jego rynki. Odpowiednie miejsce odnaleziono w Radomiu, gdzie inwestorzy przejęli Radomską Fabrykę Wyrobów Ceramicznych i Cementowych. Budowa zakładu trwała 2 lata. Asortyment firmy obejmował m.in. posadzki cementowe i terakotowe i dachówki. W 1912 r. zmieniono nazwę marki na Towarzystwo Akcyjne Płytek Ceramicznych „MARYWIL”.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wskutek niepewnej sytuacji gospodarczej zagraniczni fabrykanci w 1923 r. sprzedali zakład Abramowi Chilowi Kormanowi i jego synowi, którzy rok później odsprzedali go Fabryce Porcelany i Wyrobów Ceramicznych w Ćmielowie. Z racji późniejszych problemów finansowych ćmielowskiego przedsiębiorstwa, w 1926 r. postanowiło ono sprzedać MARYWIL. Kupcem okazała się grupa inwestorów pod przewodnictwem Stanisława Burtana. Nowe władze zakończyły produkcję płytek i skupiły się na wyrobach kamionkowych, na które był popyt w dobie wielu inwestycji infrastrukturalnych. W poczet wyrobów kamionkowych wchodziły m.in. rury kanalizacyjne, naczynia i zbiorniki kwasoodporne, zlewy, muszle ustępowe i koryta dla zwierząt.
Kres działalności MARYWILA położył wybuch II wojny światowej, po której w 1948 r. firmę upaństwowiono, a 3 lata później włączono w poczet Zakładów Materiałów Ogniotrwałych. Zmiany gospodarcze i społeczne po 1989 r. doprowadziły do ich zadłużenia. Ostatecznie w 1998 r. na mocy Sądu Rejonowego w Radomiu ogłosiły one upadłość.
Ze względu na brak daty produkcji na muzealium, można jedynie przyjąć po widocznych na garniturze zdobieniach przypominających rury, że powstał on w okresie pomiędzy 1926 a 1939 rokiem.
